Wypalenie zawodowe- kiedy jest za późno?

Uważam, że kiedy doświadczany wypalenia zawodowego to jest to o tym, że już jest za późno!

Za późno odkryte, niezaopiekowanie potrzeby, emocje.

Powolne, narastające poczucie braku

sensu, a na koniec zaczyna gadać ciało.

Boli nieprzerwanie głowa, ręce, nogi, miednica, wszystkie części ciała na raz, nie ma sił by wstać z łóżka, objawy jak przy zawale serca. Zdarzają się ataki lęku i paniki.

Tak, wtedy jest za późno. Nie mówię, że nie da rady przejść tego kryzysu i pofrunąć. Oczywiście, zaopiekowany kryzys to umożliwia.

 

Niemniej warto kilka kroków wcześniej zauważać i podejmować działania. Naprawdę nie potrzebujesz być przeciurany/a/x.

Nie potrzebujesz upaść i nie móc wstać.

Podnoszenie jest dużo dłuższe i boleśniejsze.

 

Działaj. Masz wątpliwości - pytaj, siebie, osób które mają to doświadczenie za sobą. Profesjonalistów. Reaguj.

Zauważ siebie. Już teraz.

 

Poniżej opisałam objawy wypalenia zawodowego. Daj sobie chwilę i przyjrzyj się ile z nich dotyczy Ciebie.

 

1. Emocjonalne

- przewlekłe zmęczenie psychiczne – „nic mi się nie chce”,

- drażliwość, wybuchowość, mniejsza tolerancja na stres,

- poczucie przytłoczenia i bezradności

- obniżona motywacja do pracy,

- poczucie, że „wszystko jest bez sensu”

- spadek satysfakcji z wykonywanej pracy,

- dystans emocjonalny wobec klientów/pacjentów/zespołu.

 

2. Fizyczne

- chroniczne zmęczenie i problemy z energią,

- bóle głowy, napięcia mięśni, migreny

- bezsenność lub trudności z zasypianiem,

- spadek odporności, częstsze infekcje

- problemy z układem pokarmowym (ból brzucha, napięcie),

- kołatanie serca, przyspieszony puls,

I wiele innych.

 

3. Behawioralne i poznawcze

- trudność w koncentracji i pamięci,

- unikanie obowiązków, prokrastynacja

- pogorszenie jakości pracy,

- izolowanie się od ludzi,

- cynizm, zniechęcenie, narzekanie,

- sięganie częściej po „odpraszacze”: słodycze, alkohol, telefon, seriale

- rezygnacja z dbania o siebie (ruch, jedzenie, odpoczynek).

 

Powyższe objawy nie dotyczą tylko miejsca pracy, one zabierają każdą życiową przestrzeń.

Dlaczego o tym piszę? Bo przeszłam wypalenie najbardziej boleśnie jak można było. Wiem ilu sygnałów nie zauważyłam, a jaki ogrom ich zwyczajnie zlekceważyłam.

Będąc kobietą pokolenia X dużo trudniej było mi "nie dawać rady". Byłam jak cyborg, tyle, że bez fizycznej zbroi. Skutki wypalenia moje ciało czuje do dziś.

Do postu zainspirowali mnie moi klienci.

Dawniej z wypaleniem przyszedł co któryś klient, dziś co drugi.

Widzę jak skala rośnie.

 

Jak Ty się masz ze sobą?

Jestem tu dla Ciebie, zapraszam,

Agnieszka